Με πόνο ψυχής πληροφορηθήκαμε ότι ένα δικό μας παιδί, ο δικός μας Σ. έφυγε ξαφνικά το Σάββατο 6 Οκτωβρίου για τη χώρα των Αγγέλων. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως δεν θα τον έχουμε πια ανάμεσά μας να τον φροντίζουμε, να τον γλυκαίνουμε με σοκολάτα, να τον πειράζουμε, να βλέπουμε το «εύγλωττο» χαμόγελό του. Μέσα στα τρία χρόνια γνωριμίας έγινε απαραίτητη η παρουσία του, το «νοιάξιμό» του. Το «γαυράκι» μας, που στα μάτια του διαβάζαμε την κάθε στιγμή που είχαμε τη «δικιά μας» επικοινωνία, τη χαρά του σε οτιδήποτε συμμετείχε. Ελπίζουμε πως δώσαμε λίγη ανακούφιση στην ψυχή και στο σώμα του. Ελπίζουμε πως και για την οικογένειά του αποτελέσαμε «ένα μαξιλάρι» να ακουμπήσουν με εμπιστοσύνη το παιδί τους για μερικές ώρες κάθε μέρα. Ευχόμαστε τώρα πια ο αγαπημένος μας Σ. να μας κοιτά από ψηλά με πλατύ χαμόγελο, χωρίς τα γήινα δεσμά του σώματος. Εμείς θα τον έχουμε πάντα στην «αγκαλιά» της  θύμησής μας.